XXVII Over Again

- Am, wychodź! - usłyszałam głos Harry'ego przedzierający się przez drzwi łazienki. Niechętnie opuściłam kabinę prysznicową i przewinęłam mokre ciało ręcznikiem. Spojrzałam w lustro, co znacznie pogorszyło mój humor.
- Ammie, błagam!
Prychając wyparowałam na korytarz. Kiedy próbowałam niezauważona przemknąć do swojego pokoju, Harry pojawił się na horyzoncie. Speszony widokiem mnie w ręczniku zasłonił oczy.
- Umm, Am, ubierz się i zejdź na dół.
Zawstydzona wbiegłam do mojego królestwa i o mały włos nie przetrącając kości Sonasowi rzuciłam się na komodę. Naciągnęłam na siebie pierwszy lepszy sweter, włożyłam legginsy. Niesforne, mokre kosmyki uwiązałam w kucyk i ze zniesmaczoną miną zbiegłam na dół.
- Tu, w kuchni! - kierowana głosem Hazzy przekroczyłam próg jasnego pomieszczenia i... zamarłam. W promyku porannego słońca, oparty o blat stał.. Zayn.
- Witaj, Am.
Ścisnęłam dłonie w pięści, pot wstąpił mi na czoło. Jeśli Zayn miał zamiar wygadać się Harry'emu z tego, co widział w Doncaster, byłam skończona. A może.. może on już to zrobił?! Może Harry o wszystkim wie? Panika zawładnęła moim umysłem.
- Tajemnica Zayna rozwiązana! - zaśmiał się Harry klepiąc przyjaciela po ramieniu. - Wyjechał do Perrie. Frajer oczywiście nic nie powiedział, ale nieważne. Dobrze, że się znalazłeś, Malik.
Brunet uśmiechnął się blado i spojrzał na mnie spode łba, ale przeciągle. Poczułam, jak jego oczy ciskają w moją stronę piorunami.
Czyżby..? Czyżby Zayn nic nie powiedział Harry'emu? Co zrobiła mu policja z Doncaster, że nagle zaczął tak uparcie milczeć? Jeszcze parę dni temu był gotowy wydać mój romans z Lou światu, zhańbić mnie i Tomlinsona do reszty, publikując w sieci ten przeklęty filmik.
- A jak Perrie? Wydawało mi się, że nic was nie łączy. To znaczy po tej przerwie, w której byliście z Am.. - Harry odchrząknął, jakby chciał wypluć niemiłe wspomnienie. - Co u niej słychać?
Zayn nie był wylewny. W kilku zdaniach wyjaśnił Stylesowi, że wrócili do siebie z Perrie i wszystko z nią w porządku. Nie wierzyłam własnym uszom.
Zayn. Nie. Wydał. Nas. Harry'emu. Zayn. Nie. Wydał. Nas. Harry'emu. Zayn. Nie. Wydał. Nas. Harry'emu. Zayn. Nie. Wydał. Nas. Harry'emu. Zayn. Nie. Wydał. Nas. Harry'emu. 
Co ta policja musiała mu, do cholery, zrobić?! Jak to możliwe, że porzucił plany udupienia mnie i Lou? Jakoś nie wierzyłam w jego dobrą wolę.
Tak czy inaczej, Zayn mnie nie wydał. A to znaczyło, że biedny Harry wciąż żył w nieświadomości.
- Zbieram się. Słyszałem, że Lou ma was odwiedzić, nie będę stał wam na przeszkodzie.
Ostatnie słowa Zayna dotarły do mnie z bardzo daleka. Kątem oka uchwyciłam jeszcze pytający wyraz twarzy Harry'ego i opuściłam kuchnię. Pobiegłam do swojego pokoju z łomoczącym sercem i strachem w oczach.
Lou. Lou. Lou.
Usłyszałam, jak drzwi wejściowe zamykają się za Zayn/em i moich uszu doszedł pisk opon jego samochodu.
Opadłam bezwładnie na łóżko powstrzymując łzy.
Lou..


Tomlinson pojawił się na podjeździe rezydencji Harry'ego wieczorem, kiedy na dworze było już zupełnie ciemno. Miał na sobie lekki płaszcz, wiatr rozwiał mu włosy. Stanęłam za Harrym, kiedy ten otwierał drzwi, starałam się opanować drżenie rąk. Wiedziałam, że będę się bała, ale nie przypuszczałam, że tak bardzo. Dreszcze przebiegały przez moje ciało, a żołądek już dawno splątał się w supeł. Przycisnęłam się do ramienia Hazzy by sprawiać wrażenie silnej, choć nigdy wcześniej nie byłam słabsza.
- Miło cię widzieć, Tommo. - Harry uścisnął Lou sztywno, a ja skamieniałam w bezruchu. Louis popatrzył na mnie tak wymownie, że nogi pode mną rozmiękły.
Lou.. w końcu cię widzę.
Uśmiechnął się delikatnie.
- Harry, muszę porozmawiać z Am. To coś pilnego.
Ścisnęłam mocniej ramię Stylesa, szukając ratunku i broniąc się przed miłością, która zawładnęła całym moim życiem. Harry pokiwał tylko głową, widziałam, jak nieznacznie zacisnął zęby.
Louis poprowadził mnie do swojego auta i zajęłam miejsce obok kierowcy. Silnik warknął i gwałtownie ruszyliśmy, wyjeżdżając na boczną drogę. Ku mojemu zdziwieniu nie jechaliśmy do miasta. Lou kierował samochód gdzieś na pola za przedmieściami Londynu.
- Nawet nie wiesz, ile mnie to kosztuje. - wyszeptał zaciskając palce na kierownicy. - Nie mogę tak dłużej żyć, rozumiesz?
Poczułam, jak oczy wzbierają mi łzami. Jak każde jego słowo wbija się kolcem w moje serce.
- Niech świat się dowie, że cię kocham.
Moje usta zadrżały.
- A kochasz? 
Tomlinson wcisnął hamulec i pisk opon przeszył powietrze, zarzuciło nami. Po chwili moich nozdrzy dobiegł zapach spalonej gumy.
- Jeszcze w to wątpisz?!
Łza spłynęła po moim policzku jak ciężka kula przykuta do nogi więźnia. Niewolnika miłości.
Poczułam, jak Lou chwyta mnie w ramiona i przyciska do siebie. Jego wargi  przylgnęły do mojego czoła i chwilę później szukały już samotnych ust. Tak bardzo samotnych, odkąd rozstaliśmy się na lotnisku w Doncaster.
- Kocham Cię.. - szeptał w moje wargi i oczy, ocierał policzkiem słone łzy spływające po mojej twarzy. Czułam niespokojne bicie jego serca, czułam lawendę i cynamon. Przyciskał mnie do swojej piersi jakby bał się mnie stracić.
- Proszę, zostań ze mną. - jego głos dochodził z bardzo daleka. Miałam wrażenie, że nasze ciała rozdzieliły się, że jakaś siła odciąga mnie od ukochanej twarzy.
Opanuj się, Am. Pomyśl o dziecku.
 Wykręciłam się z uścisku Lou i odwróciłam w stronę szyby.
- Wracajmy do domu.
Tomlinson zamarł, próbował chwycić mnie za rękę.
- Przygotowałem wszystko. Będziesz ze mną. Już zawsze.
Zadrżałam spotykając się z jego skrzywdzonym spojrzeniem. Bał się moich słów.
- Proszę, zostań ze mną. Chociaż dziś. Błagam, Am. Zabiję się, jeśli mnie opuścisz.
Osunęłam się tylko w fotelu. Pisk opon znów przeszył powietrze
- Zawieź mnie do Harry'ego, Lou.
Jęknął, łza stoczyła się po jego bladym policzku.
- Już dawno podjęłam decyzję.
 Whether we’re together or apart
We can both remove the masks and admit we regret it from the start
If you’re pretending from the start like this,
With a tight grip, then my kiss
Can mend your broken heart
I might miss everything you said to me...

-----------------------------------------------------------------------------------------
Koniec zbliża się wielkimi krokami. Boję się tego, bo przywiązałam się już do Am i wszystkich naszych znajomych. Nie wiem, co o tym myślicie, dajcie mi znać. No i co zrobilibyście na miejscu Am? Jak oceniacie jej zachowanie? Czekam na odpowiedzi.
Odwiedzajcie you-are-my-shelter i bądźcie ze mną zawsze, bo kocham Was!
Trzymajcie się ciepło xx