XXVII Happy/sad ending

Czasem zdarza się, że człowiek zawieszony gdzieś pomiędzy rzeczywistością a snem myśli, że zostanie tam już na zawsze. Sen jednak szybko się kończy, noc zamienia się w dzień. Los lubi płatać figle, czar pryska.
Dzień po mojej rozmowie z Lou stała się rzecz, która zmieniła wszystko.Nie mogłam udawać, że śnię, jawa pociągnęła mnie do dołu w swoje bezkresne czeluście.

Nigdy wcześniej nie widziałam Harry'ego w takim stanie. Chodził po salonie niespokojnie, drżące dłonie kładł od czasu do czasu na oparciach kanap i odwracał głowę w stronę okien. Starał się ukryć zapuchnięte oczy, zasłaniał je strąkami loków opadającymi na czoło. Nie mogłam na niego patrzeć, siedziałam na sofie skulona, łzy kapały na podłogę z moich policzków i nosa. Raz po raz z ust wydobywał mi się cichy jęk, tłumiłam go jednak w sobie czując się zawstydzona zbędną ckliwością. Słowa i płacz nie były potrzebne. To ja - Ammie -  zatrułam życie Harry'emu. To ja zrujnowałam cały jego świat, odebrałam mu szczęście. To ja byłam odpowiedzialna za każdy cień, który przemykał przez jego twarz. To wszystko moja wina. Słowa i łzy nic już nie zmienią.
- Harry... - szeptałam tylko raz po raz. - Ja... nie chciałam.
Odwrócił się do okna, dreszcz wstrząsnął całym jego ciałem. Szare powietrze za szybą przeszył zawodzący świst wiatru.
- Możesz odejść, Am. - usłyszałam i zakręciło mi się w głowie. Nie takich słów oczekiwałam. Harry miał mi wybaczyć. Musiał mi wybaczyć.
- Harry, proszę..
Moje łkanie zagłuszyło na chwilę wycie wiatru by wkrótce zostać przezeń na nowo przytłumione. Ukryłam twarz w dłoniach.
- Odejdź, Am. To wszystko.
Głos Harry'ego dotarł do mnie z daleka, nie chciałam, nie mogłam uwierzyć w jego słowa. Przecież mnie kochał. Przecież to dla mnie urządził cudowny pokój w swoim domu. Przecież to na mnie czekał za każdym razem, kiedy wyfrunęłam na miasto. To mnie pocieszał, gdy płakałam przez Lou. A teraz zwykłe ,,odejdź''? Bez rozpaczy, bez rzucania się na kolana, bez pytań ,,dlaczego Lou''? Nie chciałam tego zrozumieć. Kochał mnie, dlaczego wypowiada tylko jedno słowo? Ta cisza ciążyła mi bardziej, niż jakiekolwiek gorzkie słowa.

Po rozmowie Lou zadzwonił do Zayna i zdjął z niego klauzulę milczenia. Poprosił, by Malik opowiedział Harry'emu o naszej wizycie w Doncaster, nie pomijając uroczych szczegółów ( w tym filmiku ). Zayn uczynił to z przyjemnością, znalazł w końcu sposób, by się na mnie odegrać. Po jego odjeździe Lou wpadł do Styles'a i powiedział mu prawdę. Dowiedziałam się o tym, kiedy wróciłam z zakupów i zastałam Harry'ego siedzącego pod ścianą przy kominku. Płakał jak małe dziecko.A Lou? Zostawił list, miał przyjechać po mnie za dwie godziny. Prosił, bym spakowała rzeczy i ,,pożegnała się z dawną mną''.
Z początku nie wiedziałam co robię. Płakałam, patrzyłam na cierpienie Harry'ego i miałam ochotę strzelić sobie w głowę. To wszystko przeze mnie. Przeze mnie.
Kiedy Harry ochłonął nie spytał : ,,dlaczego''. Kazał mi tylko zabrać swoje rzeczy i opuścić jego mieszkanie. Tak strasznie chciałam wpaść mu w ramiona i odkręcić wszystko, co zrobiłam. Niemoc przeżerała moje kości, nie mogłam nic zrobić, żeby ją powstrzymać.
 Pobiegłam do swojego pokoju, Sonas siedział na łóżku i patrzył na mnie z wyrzutem. Spakowałam się, ocierając wilgotne oczy zabrałam rzeczy z toalety i wiklinowych koszy. Do przyjazdu Lou zostało trzydzieści minut, a ja nie wiedziałam, gdzie się podziać.
 Harry stał w salonie, wcisnęłam się w sofę i próbowałam przekonać go, że nie chciałam go zranić. Nie odpowiadał mi, jedynymi słowami, jakie wychodziły z jego ust było ,,po prostu odejdź''.
 Lou przyjechał, wszedł do domu i ignorując Harry'ego zabrał moje walizki. Pierwszy raz od dawna nie chciałam na niego patrzeć, pierwszy raz odebrałam Lou jak obcą osobę. Był niepocieszony widząc mnie zapłakaną, z czerwonymi wyrzutami sumienia na policzkach. 

- Nie chciałam tego. - wydusiłam z siebie stając za Harrym, odwrócił się powoli. Jego spuchnięta twarz była twarzą umarłego człowieka. Podkrążone oczy i zmarszczone czoło świadczyło o bólu, jaki mu zadałam. Gdyby nie ja, Harry byłby szczęśliwy.
Chwyciłam go za rękę, zachłysnął się powietrzem. Jego wargi drżały, wiedziałam, że ledwo stoi na nogach.
- Bądź szczęśliwa. - wyszeptał i puścił moją dłoń odchodząc w głąb domu. Z gorzką gulą w gardle zamknęłam za sobą drzwi zamykając jednocześnie smutny rozdział mojego życia. A przyszłość wcale nie rysowała się lepiej.. 

Lou siedział w aucie w przemokniętym płaszczu, z jego oczu biła stanowczość. Wcisnął pedał gazu, a ja rozpłakałam się na dobre, nie mogłam na niego patrzeć. Dlaczego to zrobił? Chciał zrujnować moje życie czy swoją reputację? Może naprawdę mnie kochał? Czy to, co zrobiliśmy było nieetyczne? Mieliśmy prawo aż takiej ingerencji w nasze życia? Czy Lou mówiąc o wszystkim Harry'emu wyzwolił nas, czy na nowo uwięził?
- Eleanor zgodziła się na alimenty. Będę łożył na dziecko, nie martw się. Kupiłem dom w Lisburry niedaleko Glasgow, spodoba ci się. W końcu będziemy razem.
Jego słowa niosły otuchę, nie były jednak w stanie uciszyć bólu, jaki tkwił w moim sercu po stracie Harry'ego. Chyba do końca życia nie pozbędę się wyrzutów sumienia.
- Dlaczego zrobiłeś to nie pytając mnie o zgodę? - wybełkotałam patrząc, jak krajobraz za oknem zmienia się z zawrotną prędkością.
Lou spojrzał na mnie przestraszony.
-Przecież tego chciałaś. Kochasz mnie. A ja kocham ciebie. Nie można żyć w klatce. Harry ma prawo znać prawdę.
Miał rację. Styles zasługiwał na prawdę. Całe życie dążyłam do osiągnięcia szczęścia z Lou, to on był jedynym, jakiego chciałam. A to, że zraniłam po drodze Harry'ego było tylko i wyłącznie moją winą. Rozgoryczenie rosło we mnie z każdą chwilą.
- Ale.. co z tym wszystkim? Zostawimy ich i po prostu wyjedziemy? Co z Len? Zabije mnie, kiedy się dowie! Ona cię nie cierpi, a mnie znienawidzi za to wszystko jeszcze mocniej. Co z chłopakami, co z One Direction? Zostawimy to wszystko ,,tak po prostu''?!
- Nie. - Lou pokręcił głową i chwycił mnie za rękę. - Do maja mamy podpisany kontrakt, będę grał. Potem zacznę robić coś z Zaynem. Od dawna też chciał się wyłamać.
- Z Zaynem? - spojrzałam na niego zszokowana i wtedy do mnie dotarło. Wszystko do mnie dotarło. Zayn. Doncaster. Kawiarnia ,,The Scientist''. Filmik Malika. Aresztowanie. Harry. To była gra. Gra, w której byłam pionkiem przesuwanym z planszy na planszę. Louis nie mógł mnie inaczej zdobyć, więc zaplanował grę, w którą wplątał swojego przyjaciela. Poprosił Zayna o nagranie naszego zbliżenia, by później przez Malika pokazać go Harry'emu i zwalić winę za zdradę na niedające się okiełznać, szczere uczucie. A ja dałam się nabrać.
- Ukartowałeś to wszystko?! - krzyknęłam starając się zdusić łzy. - Doncaster, ukartowałeś to, prawda?!
Lou zmarszczył czoło i puścił moją rękę. Jego długie palce zacisnęły się na kierownicy.
- Wszystko co zrobiłem, zrobiłem z miłości do ciebie, Am.
Fala gorąca uderzyła w moją twarz. Nie chciałam wierzyć, że najukochańsza na świecie istota mogłaby mnie tak wykorzystać.
- Jak mogłeś, Lou?! - zawyłam ochryple. - Dlaczego taką drogą?!
Tomlinson spiął się, wcisnął mocniej pedał gazu i gnaliśmy przed siebie strasznie szybko. Starałam się opanować sytuację, która wymknęła mi się spod kontroli. Próbowałam podeprzeć postępowanie Lou miłością do mnie, ale nawet uczucie nie mogło usprawiedliwić nieuczciwości i kłamstwa. Choć byłam ostatnią osobą, która mogła tu osądzać kłamstwo.
- Am, nie było innego sposobu..
- Był! Mogłeś.. nie musiałeś..! Wykorzystałeś mnie! Naraziłeś na pośmiewisko! I zrujnowałeś życie Harry'emu! Jak mogłeś, Lou!?
Nie myśląc co robię szarpnęłam drzwiami. Samochód zahamował gwałtownie, usłyszałam jeszcze przekleństwo Lou i wyskoczyłam z auta na mokry asfalt jezdni. Z łomotem zderzyłam się z podłożem i na chwilę straciłam ostrość widzenia. Kiedy odzyskałam wzrok,  Tomlinson wybiegał z pojazdu i sekundę później rzucił się ku mnie z otwartymi ramionami.
- Ammie, błagam! Przepraszam! - starał się złapać mnie wpół, ale wyrywałam mu się zaciekle. Kopiąc i szlochając starałam się odpędzić Lou go najdalej, jak najdalej od siebie.
- Wykorzystałeś mnie..! - krzyczałam tracąc siły. - Wykorzystałeś..
Poczułam, jak jego ręce unoszą mnie do góry i znalazłam się na suchym siedzeniu w samochodzie. Wycieńczona opadłam na oparcie, nie miałam siły buntować się i płakać. Marzyłam tylko o tym, by o wszystkim zapomnieć. Jak niedawno, w szpitalu.

Obudziłam się w jasnym pomieszczeniu, czułam czyjąś dłoń w swojej. Otworzyłam oczy i ujrzałam czekoladową burzę loków.
Kamień z serca. Marlen jest tutaj ze mną.
Ścisnęła mnie i pogładziła po policzku.
- Już dobrze, już dobrze.
Podniosłam się ku górze i wtedy Marlen zamieniła się w Lou.
- Witaj w Lisburry, w naszym domu.
Popatrzyłam na niego niepewnie, ostre pieczenie w mostku przypomniało mi o kłamstwie, jakim mnie uraczył. O grze, jaką prowadził bez mojej wiedzy.
- Am, musisz mi wybaczyć. Błagam cię, wybacz mi.
Łzy napłynęły do moich oczu, ale nie rozpłakałam się. Wiedziałam bowiem, że cokolwiek się nie stanie,  ja i tak wybaczę Lou.
- Kocham cię. Przepraszam.
Ignorując żal przesunęłam opuszkami palców po jego twarzy. Zapomnę. Wybaczę. Kocham go.
Uśmiechnął się z ulgą widząc czułość w moich oczach. Ogarnął mnie ramieniem i ucałował w głowę.
- Zaczniemy wszystko od nowa, prawda? - wyszeptał w moje włosy.
Nie wiedziałam, czy robię dobrze. Nie mogłam być pewna niczego. Wciąż czułam się urażona, ale kochałam go cały sercem. Wahałam się pomiędzy odejściem a zostaniem z Lou na zawsze. Pomiędzy miłością, a godnością. Dobrą reputacją, a szczęściem.Ale czułam jedno - siedząc tam, właśnie tam, pod Glasgow, w objęciach ukochanego chłopaka, czułam, że jestem we właściwym miejscu. Wiedziałam, że wybaczę Lou tak samo, jak Harry wybaczy kiedyś mi. Bo że wybaczy nie miałam wątpliwości.
Potrzeba czasu - to na pewno. Na razie więc zostanę tu - w ramionach Lou, wsłuchana w miarowe bicie jego serca. I wiecie co? To serce bije dokładnie tak samo, jak moje.


,,Miłość jest najwyższym sensem istnienia. Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko. Kocha się za nic. Miłość nigdy nie ustaje.''




--------------------------------------------------------------------------------------
To już koniec tej części, Panowie i Panie. Mam pomysł na kolejną serię, ale nie wiem, czy się odważę. Każda historia musi się kiedyś zakończyć, prawda? Chociaż.. To zależy od tego, czy Wy, moi kochani Czytelnicy chcecie skończyć lekturę w tym miejscu, czy macie ochotę na nowy sezon.
W tym miejscu chciałabym podziękować wszystkim shipperkom Harry'ego i wszystkim fankom, które wspierały Lou. Obie grupy były cudowne. Przez te wszystkie dni dawałyście mi siłę i niezwykłego kopa do pisania. Nie zapomnę Wam tego, każdy komentarz noszę w sercu.
Dziękuję przede wszystkim mojej ukochanej TheSimpsonizer za to, że była ze mną niemal od początku do końca na tym blogu. Dziękuję Oo.Directionerce.oO za każde słowo, którym dodawała mi niesamowitej energii do dalszej pracy. Dziękuję Kaś, której nigdy nie zapomnę pięknych szablonów i oddania w lekturze. Dziękuję Caroline kariisxx za łzy wzruszenia, które ocierałam po każdej jej wypowiedzi. Dziękuję HanceRbk1D za cudowną motywację do działania i ♥ zαкσ¢нαηej ω tαń¢υ ♥ za każde miłe słowo. Dzięki składam myheartisyours, Viv V. ,Rose and Laurel, Lickitx3, Nicole Nalton, YO Reddy, Klaudii, endless-smile, Blue♥,zulcia112, Marcie, JLSter, MrsTomlinson, ForeverYoung i wszystkim, których nie wymieniłam, a którzy byli ze mną w tym wspaniałym czasie 7 miesięcy. Opublikowałam 43 posty i w żadnym z nich nie zabrakło Was. Dziękuję.